මතක වස්තුව (සිරි ගුණසිංහ)

මා හැර දා

දරදඩු කොට දා මා අත් පා,

ඈ යන්න ගියා මැකිලා

ඈ යන්න ගියා.

සැමරුම් වග වලසුන් රෑනට

මා ගොදුරක් වී

ලේ ගලනා ගොදුරක් වී

කාලයේ ගන අදුරින් වැසුණත්

සෙලවෙන හදවත පහනෙහි සිලුවෙන්

ඈ ගත දිලිසෙයි

දෑසට දිස් වෙයි

ගොරහැඩි ගල් ගෙඩි අතරින්

ඈ

සීතල දියර ඉරක් සේ

ගලා බසී

හද තෙමා බසී

පිරිසිදු අහසෙහි පැහැය ඇගෙයි

ගස්වල මල් වල පැහැය ඇගෙයි

මුලු ලෝකෙම පැහැය ඇගෙයි

කොතෙකුත් දැගලුවත් සැගවෙන්නට

ඇසිපිය දැල්වලමයි ඇය දැවටුම

අමතක භාවයේ අන්ධකාරය

එබී බලයි සොදුරිය ඔබ ඇස් දෙක

තොල් දෙක සෙලවුම තවම පෙනෙනවා

හීන්සැරේ මා වැළදගන්නවා

ජීවිතයට ඇති එකම සොදුරු බව

ලෝකයට ම ඇති රූමත් එකම දෙය

ඈ මයි තනිවට හිටි එකම ගැහැනිය

මැකී ගියා තනිවට සිටි ගැහැනිය

(සිරි ගුණසිංහ මහතාගේ නිර්මාණයක්)